Producent: Fabryka Wagonów „Pafawag”, Wrocław

Numer fabryczny i rok produkcji: 1E-02/1954

Układ osi: Bo’Bo’

Prędkość maksymalna: 100 km/h

Średnica kół zestawów kołowych: 1220 mm

Zasilanie: 3000 V DC

Masa w stanie służbowym: 81 000 kg

Długość ze zderzakami: 15 000 mm

W związku z odbudową zniszczonej wojną trakcji elektrycznej warszawskiego węzła kolejowego, stało się konieczne zapewnienie elektrowozów do przeciągania składów pociągów dalekobieżnych. Uruchomienie w krótkim czasie produkcji było możliwe poprzez zawarcie w 1949 r. umowy z przemysłem brytyjskim, opiewającej na dostawę silników trakcyjnych (MV 185R) i aparatury elektrycznej stanowiących wyposażenie 8 lokomotyw. Zakupione urządzenia odpowiadały klasie zastosowanej w przedwojennej lokomotywie EL.100. W oparciu o dokumentację opracowaną przez Centralne Biuro Konstrukcyjne Przemysłu Taboru Kolejowego w Poznaniu, produkcję nowych lokomotyw w latach 1953-57 podjął wrocławski „Pafawag”. Otrzymały one oznaczenie E110-E117. Moc ciągła pojazdu wynosiła 1352 kW. Pierwsze egzemplarze rozpoczęły służbę w lokomotywowni (ME) Warszawa Zachodnia na Ochocie. W drugiej połowie lat 50-tych cała seria znalazła się w dyspozycji ME Łódź Olechów. Od 1960 r. elektrowozy otrzymały miano serii EP02 i numery inwentarzowe 01-08. W latach 1969-70 wszystkie przekazano do lokomotywowni Dębica (DOKP Kraków), gdzie zakończono ich użytkowanie w początkach dekady lat 70-tych. Przechowywany na Stacji Muzeum egzemplarz EP02-02 (poprzednie oznaczenie E111) skreślono z inwentarza PKP 3.07.1973 r.